Small town Blues

Als je naar een klein stadje als Buffalo, Texas verhuist dan weet je dat je op veel vlakken terug gaat in de tijd. We kwamen er al snel achter dat de Chamber of Commerce gerund wordt door een vrouw die het liefst lintjes doorknipt en voor de rest bij de nagelmiep of kapsalon rondhangt. Het Economic Development Bureau wordt gerund door mensen die allang een pensioengerechtigde leeftijd hadden gepasseerd. Ik ben een keer naar een meeting geweest van de Chamber in Dicky's restaurant. We zaten tijdens lunchtijd gewoon tussen andere, etende mensen en de vergadering was binnen 15 minuten afgelopen, geen nieuws is goed nieuws, want nieuws betekend werk en het lijkt erop dat ze daar niet echt op zitten te wachten. Nu, een jaar later zijn we er achter gekomen dat de meeste ondernemers sie nieuw zijn tegen dezelfde muren aanlopen en dus maar voor hun eigen weg kiezen, wat moet je anders. Wat blijkt nu ook de grote bedrijven komen niet veel verder, op dit moment wordt een groot hotel gebouwd, maar het is nog onduidelijk hoe het met de riolering zit. In de krant stond te lezen dat de eigenaar van het bouwbedrijf al 15 keer voor niets vragen had gesteld maar geen antwoord. De burgermeester van Buffalo wacht op een beslissing in het Congres voor subsidie, maar verklaarde tijdens de laatste meeting "I am scared" Dus straks een hotel die geen aansluiting op de riolering heeft en het blijkt dat al 2 andere hotels om dezelfde reden niet willen bouwen in Buffalo. Eind van het jaar worden alle mensen van de Chamber en Economic Development weer geeerd voor hun werk met een mooi schildje en misschien wel een bonus (?) In Nederland worden dit soort mensen zakkenvullers genoemd en hier doen ze zeker niet onder. Ik heb de contributie van volgend jaar geeneens betaald want in een jaar tijd hebben we echt niets aan ze gehad en men heeft geeneens de moeite genomen om ven langs te komen. Gelukkig zijn we creatief genoeg om op andere manieren werk te verrichten of klanten te krijgen en hebben de hulp niet echt nodig.